18 ομάδες από νέους ηθοποιούς, χορευτές, εικαστικούς, performers, σκηνοθέτες, χορογράφους, μουσικούς, video artists κ.ά. φιλοξενεί φέτος τo 6ο Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών, «Τα 12 Κουπέ». Εμπνέονται από τα αυθεντικά, πατιναρισμένα από τον χρόνο 12 Κουπέ του New Wagon της Αμαξοστοιχίας, δημιουργούν και παρουσιάζουν πρωτοποριακά projects σύντομης διάρκειας για μικρές ομάδες θεατών.

«Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι κάθε χρονιά, ανάλογα με τις προτάσεις που δεχόμαστε από τους καλλιτέχνες, το φεστιβάλ προσανατολίζεται και σε μία διαφορετική μορφή τέχνης. Έτσι φέτος, εκτός από τις θεατρικές και χορευτικές performances την τιμητική τους έχουν τα εικαστικά, με εκθέσεις φωτογραφίας, εικαστικές εγκαταστάσεις και video art. Υπάρχει αριθμός συμμετοχών και από καλλιτέχνες εκτός Αθηνών, γεγονός που προσδίδει στο φεστιβάλ μία ευρύτερη διεισδυτικότητα και αποτελεσματικότητα.

Πρόκειται για ένα πολυμορφικό φεστιβάλ σε έναν απροσδόκητο χώρο, που ερεθίζει την έμπνευση, προσφέροντας ένα βήμα έκφρασης και δημιουργίας σε δεκάδες νέους καλλιτέχνες και ομάδες. Παράλληλα, παρόλο που δεν θεσπίζει συγκεκριμένο βραβείο, αποτελεί μια σημαντική αφετηρία για νέες συνεργασίες με το Τρένο-Θέατρο σε επαγγελματική βάση» επισημαίνει η καλλιτεχνική διευθύντριά του Τατιάνα Λύγαρη.

Εκδηλώσεις

Broken Rails 

Εικαστική εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι

σύλληψη, δημιουργία Βέρα Καρτάλου

Το “Broken Rails” τοποθετεί τον θεατή αντιμέτωπο με την αθέατη πλευρά της κοινωνίας μας και το συγκλονιστικό φαινόμενο της ραγδαίας αύξησης των αυτοκτονιών στη χώρα. Ταυτόχρονα καταδικάζει την συστηματική απόκρυψη της αλήθειας από τα μέσα ενημέρωσης και τους δημόσιους φορείς. Για να εξυπηρετήσει αυτόν τον σκοπό, το έργο έχει διττή μορφή: μία με φως ημέρας και μία νυχτερινή, υπό το φως του black light. Μία για την ψευδαίσθηση και μία για την πραγματικότητα.

Inner Travel

Έκθεση φωτογραφίας στο Wagon Bar & στο Νέο Βαγόνι

Βασίλης Παπασπυρόπουλος

Κίνηση μέσα σε όχημα εν κινήσει, από βαγόνι σε βαγόνι. Ένα ταξίδι μέσα στο ταξίδι. Η αναζήτηση μιας αλήθειας. Μιας αλήθειας για τον εσώτερο εαυτό αλλά και για το τι πραγματικά δύναται να υπάρχει. Το Inner Travel αναζητά μια αλήθεια με τη σιγουριά πως δεν είναι η μοναδική. Αντανακλά την πορεία ενός προσωπικού προβληματισμού. Είναι η απόπειρα αποτύπωσης ενός εσωτερικού συναισθηματικού τοπίου. Μέσα από την πορεία του επιχειρεί να διεγείρει αλλά και να λειτουργήσει ως ερέθισμα που ωθεί προς αναζήτηση.

In-Out

Εικαστική εγκατάσταση στο Μουσικό Βαγόνι Orient Express

σύλληψη, δημιουργία Μαρία Οικονόμου

Ένα σύνολο από σχέδια και χαρακτικά σε γιαπωνέζικο χαρτί αποτελούν την αφορμή για μια σειρά ρούχων τοποθετημένων με τη μορφή εγκατάστασης. Το ρούχο από μόνο του καλύπτει και αποκαλύπτει, είναι το περίβλημα του μέσα με το έξω. Ο άνθρωπος ως ον, ως ύπαρξη, καλύπτεται από τα στοιχεία που τον περιβάλλουν και τις μνήμες που φέρει και μεταφέρει μέσα από την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον που βιώνει. Ως αποδέκτης, ο θεατής δίνει τη δική του ερμηνεία σύμφωνα με τις εμπειρίες του, που εντείνονται από το υποβλητικό δίπολο κίνηση-ακινησία του βαγονιού.

Pink is the new punk

Εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι

σύλληψη, δημιουργία Δημήτρης Γκέτσις

«Το ροζ δωμάτιο» δημιουργεί έναν «ερωτικό θάλαμο», μια μονόχρωμη εγκατάσταση με ροζ κεραμικά χρηστικά ή και μη αντικείμενα, σχολιάζοντας με σαρκασμό την αναπαραγωγή, το φύλο και τη σχέση θρησκείας-ταυτότητας υπό το πρίσμα της νεο-πόπ κουλτούρας.

Sacramento

Θεατρική performance - site specific στο Θεατρικό Βαγόνι

βασισμένη σε ανθρωπολογική μελέτη πάνω στις συνθήκες ομηρίας

κείμενο, σκηνοθεσία, μουσική σύνθεση Ερασμία Τσίπρα ερμηνεία Ερασμία Τσίπρα, Θένια Καρλάφτη, Δήμητρα Ρουμπίνη, Θοδωρής Φραγκούλης

Sacramento. Η πόλη του αμερικάνικου ονείρου, του ανθρώπινου πόθου. Η ιερή ("sacred") πόλη. Η πόλη της θυσίας ("sacrifice"). Ώρα 21:31. Μία κοπέλα επιβιβάζεται στο βαγόνι με προορισμό το Sacramento. Η γνωριμία της με έναν άλλο κόσμο ελευθερίας. Οι επιβάτες του τρένου, η διαδρομή, η διαδικασία, η λύτρωση. Ώρα 21:41. Δέκα λεπτά πριν την κατάληψη του τρένου από πολιτικούς δράστες. Ο χρόνος σταματάει. Δέκα λεπτά πριν την εκδήλωση του Lima syndrome (σχέση εξάρτησης μεταξύ θύτη-θύματος). Το ταξίδι τελειώνει. Ή μήπως… μόλις άρχισε;

Should I stay or Should I go?

Θεατρική performance στην Αποβάθρα

ομάδα Συμμορία του Ήλιου διδασκαλία, σκηνοθετική επιμέλεια Μελίνα Σκούφου ερμηνεία Χριστίνα Κοροβίλα, Θωμαΐς Μυτακίδου, Έλενα Υφαντή

Τρεις γυναίκες από διαφορετικές ηλικιακές δεκαετίες (20, 30, 40) παρουσιάζουν επί σκηνής ερωτήματα που τις απασχολούν, ερωτήματα που αφορούν τόσο στην καθημερινότητα ενός ταξιδιού, όσο και του ταξιδιού με τη συμβολική έννοια μιας εσωτερικής πορείας. Αφορμή για τη σκηνική σύνθεση, η οποία έχει στοιχεία σωματικού θεάτρου, αποτελούν κείμενα και τραγούδια γνωστών δημιουργών με θέμα την «αναχώρηση» και την «επιστροφή» (Καβάφης, Καλογερόπουλος, Τρύπες, The Clash κ.ά.). H performance είναι αποτέλεσμα πεντάμηνου σεμιναρίου σε διδασκαλία της Μελίνας Σκούφου.

Show me how to move | Δείξε μου πώς να κινηθώ

Διαδραστική performance στο Νέο Βαγόνι

δημιουργία, performing Χριστίνα Γαζή

Θα ήθελες να είσαι ο «δημιουργός» της καλλιτεχνικής δράσης που εκτυλίσσεται μπροστά σου; Αν η απάντησή σου είναι θετική, τότε μπορείς να παρακολουθήσεις και να λάβεις μέρος στην παράσταση “Show me how to move”. Μέσω καθοδήγησης της performer, έχεις τη δυνατότητα να μορφοποιήσεις (σχεδιάσεις ή γράψεις) την επιθυμία σου σ’ ένα κομμάτι χαρτί και να προσθέσεις έτσι το δημιουργικό σου «λιθαράκι» στην ιστορία που θα προκύψει σε συνεργασία με όλους τους θεατές της παράστασης, που βρίσκονται μεταξύ τους σε απόσταση αναπνοής, στο ιδιωτικό κουπέ του βαγονιού.

The Wagon

Video dance στην Αποβάθρα

ομάδα Vacuum σύλληψη ιδέας, σκηνοθεσία, μοντάζ Κωνσταντίνα Παπαντωνάτου στο βίντεο χορεύει η Χριστίνα Παπαντωνοπούλου

O θεατής γίνεται μάρτυρας ενός εσωτερικού διαλόγου. Μια μορφή εμφανίζεται και με την αγωνία του πρωτόγονου ανθρώπου ξεκινά η σχεδίαση ενός άτυπου χάρτη, όπου δημιουργούνται σταθμοί, προορισμοί και παγίδες που θέλει να αποφύγει, όπως κάθε ταξιδιώτης. Όσο η διαδικασία προχωράει, η αναπαράσταση του χάρτη επεκτείνεται στο ίδιο το σώμα και η μορφή βρίσκεται μέσα στα σχέδιά της, γίνεται ένα με τις ιδέες της. Φτάνοντας στο τέλος, η μορφή έχοντας εξαντλήσει τα όρια του χώρου και της σκέψης, είναι έτοιμη να βγει από το προστατευτικό αυτό περιβάλλον στον κόσμο. Ο ήχος μάς ενημερώνει ότι έφτασε στον προορισμό της. Ή… στο σημείο έναρξης.

40.20.10.

Χορευτική performance στο Νέο Βαγόνι

ομάδα Αήρ σύλληψη, χορογραφία, ερμηνεία Μαρία Βάθη, Κατερίνα Κληροδέτη υποκριτική επιμέλεια Γιώργος Μπένος

Το χοροθεατρικό έργο «40.20.10.» διαδραματίζεται σε τρία κουπέ και παρουσιάζει μέσω δύο γυναικείων μορφών τις συμπεριφορές, τα «θέλω» και τις ανάγκες των αντίστοιχων ηλικιακών φασμάτων. Δύο ώριμες γυναίκες συνυπάρχουν, κουβαλώντας η καθεμία τα δικά της πάθη, μνήμες και παραξενιές. Παλεύοντας με τον χρόνο και τις εικόνες του παρελθόντος, κάνουν ένα ταξίδι-αναδρομή στα νεανικά τους χρόνια, στην αναζήτηση του πραγματικού τους εαυτού και της ερωτικής τους ταυτότητας, έχοντας περάσει στο δεύτερο κουπέ. Μπουσουλώντας προς την αρχή τους, το τελευταίο κουπέ του τρένου μετατρέπεται σε παιδικό δωμάτιο και εκεί το παιχνίδι αρχίζει. Μετράω. Πέντε, δέκα, δεκαπέντε... Φτου και βγαίνω!

Αέναο Ταξίδι

Video art στο Wagon Bar

σύλληψη, δημιουργία Κέλλυ Βαρδάκα

Μέσα από τη διαδικασία μιας εικόνας σε λούπα δημιουργείται η εντύπωση στον θεατή ότι βρίσκεται σε μια αμαξοστοιχία, που συνεχίζει το αέναο ταξίδι της μέσα στον χρόνο. Ο θεατής μπορεί να γίνει μέρος και παρατηρητής αυτού του ταξιδιού, που μοιάζει να μην έχει αρχή, μέση και τέλος κι αυτό γιατί απλώς ο χρόνος έχει «παγώσει» στο ίδιο «ρυθμικό μοτίβο».

Βερτζί Μαβί

Μουσικό live στην Αποβάθρα

ομάδα Βερτζί Μαβί μπουζούκι, φωνή Δημήτρης Γιαννής καχόν, τουμπελέκι, κιθάρα Σωτήρης Πρεβέντης μπάσο, κιθάρα Χρήστος Μαρκουλής φωνή Ουρανία Φουρλάνου κιθάρα, φωνή Γιώργος Γιαννής μπουζούκι Θανάσης Χαντζής

Η μουσική ομάδα «Βερτζί Μαβί» συγκροτήθηκε την άνοιξη του 2014 και μέχρι σήμερα συνεχίζει το μουσικό της ταξίδι με εμφανίσεις κυρίως στην Αττική. Στο ύφος της μπάντας, η βαθιά επιρροή από τους ήχους της Ανατολής και το αστικό λαϊκό τραγούδι συναντούν τον δυτικό ήχο, σε μια αρμονική συνύπαρξη των δύο κόσμων. Λέξεις, εικόνες, συναισθήματα γίνονται τόπος έκφρασης και αναζήτησης με όχημα το ελληνικό τραγούδι. Τα στοιχεία αυτά αποτυπώνονται κυρίως στη δημιουργία των πρωτότυπων καλλιτεχνικών συνθέσεων της ομάδας αλλά και στην ερμηνεία ευρύτερα διαδεδομένων τραγουδιών.

Ενδιάμεσα

Θεατρική performance στο Νέο Βαγόνι

κείμενο Μαρίζα Παρασύρη σκηνοθεσία Λευτέρης Παρασύρης εικαστικός σχεδιασμός Μαρία Μεθυμάκη ερμηνεία Γιάννα Τζερμιά

«Η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μία ψευδαίσθηση, ακόμα κι αν είναι τόσο επίμονη». Α. Αϊνστάιν.

Αν το παρελθόν ήταν ένα τρένο που κινείται προς τα πίσω, αλλά το μέλλον το ίδιο τρένο όταν κινείται μπροστά, και τα δυο ταυτόχρονα με ένα παρόν που εκτυλίσσεται σ’ ένα κουπέ, πώς θα διαμορφωνόταν ο βίος του φερόμενου ως επιβάτη;

Η Σπέισι είχε μπει στο τρένο κάποτε, αλλά έχει ξεχάσει να κατέβει. Το αέναο ταξίδι της μεταμορφώνεται σ’ έναν στοχασμό για τη συμβατική αντίληψη του χώρου και του χρόνου, για την απουσία αντίληψης του χωροχρόνου, για τις καταστάσεις που μας καθιστούν μέρος τους.

Η τελευταία παράσταση

Θεατρική performance στο Νέο Βαγόνι

ομάδα Αιρετικές Ουσίες κείμενο Κωστούλα Μητροπούλου με εμβόλιμα αποσπάσματα των Τ. Ουίλλιαμς, Σ. Κέιν, Σ. Μπέκετ, Σ. Σέπαρντ, Α. Τσέχωφ, Ο. Ελύτη σκηνοθεσία Άγης Εμμανουήλ ερμηνεία Μαρία Βουτσινά, Έλενα Πετροπούλου, Ειρήνη Τζαβάρα

Στα παρασκήνια ενός θεάτρου μια ηθοποιός προβάρει τον ρόλο της, που μπλέκεται με τις μνήμες της ζωής της. Με τη φθορά του χρόνου ορατή, οι αναμνήσεις από τους περασμένους ρόλους της της υπενθυμίζουν την ανάγκη της να «ανασαίνει» μέσα στο θέατρο, ενώ ταυτόχρονα κάτι τη σπρώχνει να το εγκαταλείψει και να ανοιχτεί στη ζωή. Οι αντίρροπες δυνάμεις ζωντανεύουν και την υποχρεώνουν να παλινδρομεί ανάμεσα στην αληθινή ζωή, στο θέατρο που την τρέφει ή στο ανικανοποίητο που τη διεκδικεί. Τι θα επιλέξει;

Παράρτημα¹

Εικαστική performance στο Νέο Βαγόνι

σύλληψη, δημιουργία Όλγα Μπρούμα, Λουκιανή Παπαδάκη performing Ματίνα Κοκολάκη, Μαρίνα Πινιατώρου

H πιθανότητα της κίνησης μιας στατικής εικόνας. Mε έναυσμα τα 37 addenda που παρατίθενται στο τέλος της νουβέλας του Samuel Beckett “Watt”, επιδιώκεται ένας διάλογος κατά τον οποίο το σώμα, η προβολή και ο ήχος συνομιλούν σε μία ζωντανή εγκατάσταση.

Πλημμυρίδα και άμπωτη

Εικαστική video–εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι

Αλεξάνδρα Νάκου

Ευμάρεια και ανέχεια. Η εικαστικός, βομβαρδιζόμενη καθημερινά από εικόνες ξεριζωμού και θλίψης, ενώνει για λίγα λεπτά «τα θραύσματα» και αισιόδοξα μεταφέρεται στην αίγλη μιας άλλης πολυπόθητης εποχής. Το τρένο, ως μέσο μεταφοράς, είτε για αναψυχή, είτε για εργασία, είτε για βίαιη μετανάστευση, λειτουργεί ως ένας υποδοχέας ατέρμονης χαρμολύπης. Ο θεατής καλείται να παρακολουθήσει τον διάλογο, που αναπτύσσεται μεταξύ του εικαστικού έργου και της πατίνας του χρόνου της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου «το Τρένο στο Ρουφ».

Χωρίς αποσκευές

Θεατρική performance στο Νέο Βαγόνι

ομάδα under constr[a]ction γενική επιμέλεια σύνθεσης, διασκευή, δραματουργία Μαρίνα Κακουλλή διασκευή, δραματουργία, ερμηνεία Μαρίνα Κολοκούρη, Χρύσα Κολοκούρη, Γιώργος Μπουφίδης ζωντανή μουσική Δημήτρης Τόλιος

Τι θα γινόταν εάν τρεις θεατρικοί ήρωες από διαφορετικές εποχές ταξίδευαν στο ίδιο βαγόνι σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής τους; Ο Άμλετ, η Ιφιγένεια και η Νόρα αναζητούν το πρόσημο του προορισμού τους σ’ ένα ταξίδι που καθορίζει την πορεία τους. Τι μπορεί να περιμένει ο καθένας απ' αυτή την προσωρινή συνύπαρξη; Συνοδεία σ’ αυτή τη διαδρομή τους ένας μουσικός, που φαίνεται να γνωρίζει την πλοκή των μύθων, όπως ο συγγραφέας γνωρίζει τα θεατρικά του πρόσωπα.

Χωρίς Τίτλο

Εικαστική εγκατάσταση στο Νέο Βαγόνι

Βασίλης Αλεξάνδρου

Ως πρώτη ύλη χρησιμοποιούνται αντικείμενα που έχουν απορριφθεί από το σύγχρονο αστικό περιβάλλον. Η παλαιότητα και η φθορά χρησιμοποιημένων αντικειμένων ενέχει μια ιδιαίτερη ποιητική. Στη συγκεκριμένη εγκατάσταση παρατίθεται ένα αρχείο από αχρησιμοποίητα σαπούνια σε διάλογο με ένα αστικό απόρριμμα, το οποίο έχει μετατραπεί σε βουλωμένο δοχείο υγρού. Δημιουργώντας μια ροή χρόνου (κλεψύδρα) στο πάνω μέρος εναποτίθεται το βουλωμένο μολυσματικό σήμερα σε σχέση με το αρχείο των σαπουνιών, που λειτουργεί ως εργαλείο καταγραφής και διασφάλισης ιστορίας, μνήμης.