Ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα και αναρωτιέσαι πότε θα αρχίσει να βρέχει. Η διαδρομή για το Palau Sant Jordi μέσα από τα δέντρα, μακριά από το κέντρο της πόλης, σε κάνει να ξεχαστείς και να ταξιδέψεις από τις παραμυθένιες εικόνες του Gaudi στα Ολυμπιακά ακίνητα της Βαρκελώνης αφήνοντας όλες τις σκέψεις σου πίσω, έτοιμος για τη συναυλία. Σε υποδέχεται ένα καταπληκτικό τοπίο, ιδιαίτεροι φωτισμοί και εύκολη είσοδος στο εσωτερικό του χώρου, όσο και αν ο κόσμος είναι υπερβολικός.

Τα φώτα χαμηλώνουν στις 9:45 και ο δικός μας άνθρωπος, ο Leonard Cohen εμφανίζεται στην σκηνή προσκαλώντας μας με το πρώτο του τραγούδι, ''Dance me to the end of love'', σε ένα ερωτικό χορό χωρίς όρια, στήνοντας μια σκηνή για καταφύγιο. Σιγοψιθυρίζει, ανησυχεί, αναρωτιέται για το μέλλον που σκοτώνει, αναζητάει την κρυφή του ζωή, μιλάει για τις χαμένες αγάπες, ενώ το ένα αγαπημένο τραγούδι διαδέχεται το άλλο.

‘‘Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας’’ μας λέει.

Το κοινό που γεμίζει το Palau Sant Jordi σηκώνεται όρθιο και χειροκροτεί συγκινημένο. Ο Leonard Cohen γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από εβδομήντα πέντε χρόνια, στις 21 Σεπτεμβρίου 1934 στον Καναδά. Ένας μύθος που πάνω από πενήντα χρόνια μας προσφέρει την εσωτερική του αναζήτηση και την ευαισθησία του, με την ποίηση, τη μουσική και την ανεπανάληπτη ερμηνεία του, γιορτάζει τα γενέθλια του μαζί μας στην Βαρκελώνη τραγουδώντας.

Οι μουσικοί του τονίζουν το λόγο και μας ενθουσιάζουν με τα προσωπικά τους σόλο. Η Sharon Robinson, συνεργάτης του από το 1979 και οι Webb Sisters τον συνοδεύουν ενώ ερμηνεύουν με ιδιαίτερο τρόπο κάποια τραγούδια μόνες τους.

‘‘Δεν ήρθα στη Βαρκελώνη να σας κοροϊδέψω’’ είπε ο Leonard Cohen.

‘‘Σαν πουλί σ’ ένα καλώδιο, σαν μεθυσμένος σε χορωδία τα μεσάνυχτα, προσπάθησα με τον τρόπο μου να είμαι ελεύθερος.’’ τραγούδησε στο ''Bird on the wire''. Μας μετέφερε χρόνια πίσω στην Ύδρα, την εποχή που γοητευόταν από την παρουσία της Marianne, λάτρευε τον ήλιο που ξεχυνόταν σαν μέλι, έβλεπε από το σπίτι του τα πουλιά να κάθονται στα σύρματα. Μίλησε για τη Suzanne, μας οδήγησε στον πύργο του τραγουδιού, ξεδίπλωσε ένα θαύμα στα μάτια μας, ερμήνευσε Federico Garcia Lorca, ενώ το Στάδιο μεταμορφωνόταν από την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, τις φλόγες των αναπτήρων και το τραγούδι του κόσμου που ήξερε τους στίχους παρά τις μεγάλες διαφορές ηλικίας  που υπήρχαν.

‘‘Δεν ξέρω πότε θα σας  ξαναδώ…

Οι ευλογίες μου σε σας και στις οικογένειες σας…

Οι ευλογίες μου στη μοναξιά σας…’’

είπε αποχαιρετώντας στο τέλος της συναυλίας τρεις ώρες και ένα τέταρτο μετά την έναρξη, 20.000 άτομα περίπου. Διαμαρτυρίες από τον κόσμο για τον αποχαιρετισμό, συγκίνηση και ενθουσιώδη χειροκροτήματα για την υπέροχη βραδιά, με τον άψογο ήχο.

Ρενάτα Δικαιοπούλου 22 Σεπτεμβρίου 2009