Δεν γράφω μουσική για τη Sony. Την γράφω για τους ανθρώπους που ουρλιάζουν στους δρόμους, κλαίγοντας πάνω από στερεοφωνικό που εκρήγνυται.

Η αληθινή ομορφιά της μουσικής είναι ότι συνδέει τους ανθρώπους. Μεταφέρει ένα μήνυμα και εμείς οι μουσικοί είμαστε οι αγγελιοφόροι.

Η τζαζ ήταν η τέχνη του να φτιάχνεις τον δικό σου ήχο, να βρίσκεις έναν τρόπο να είσαι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους, να μην παίζεις ποτέ το ίδιο  πράγμα δυο νύχτες στη σειρά.

Το τραγούδι το αισθάνομαι σαν ξένη γλώσσα. Όταν την μιλάς άπταιστα και αρχίζεις να σκέφτεσαι σ’ αυτή αποκτάς ελευθερία γιατί έχεις ιδέες, δημιουργείς πράγματα για να απαλλαχθείς από το πρόβλημα σου. Το τραγούδι με απαλλάσσει από τις δυσκολίες.

Εάν δεν εξελιχθεί η μουσική πεθαίνει, όπως το νερό σαπίζει όταν δεν κυλάει.

“Δεν χρειάζομαι να πουλήσω τόνους δίσκων, αλλά θέλω διάρκεια. Θέλω να φτιάχνω μουσική για το υπόλοιπο της ζωής μου.”

“Σκοπός των μπλουζ δεν είναι να σε μάθουν οι άνθρωποι, είναι να τους μάθεις εσύ.”

Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να καταστρέφουμε τα διαχωριστικά ανάμεσα στα μουσικά είδη ή απλώς να τα αγνοούμε. Διαφορετικά με όλες αυτές τις κατηγορίες της μουσικής η κατάσταση γίνεται μάλλον ανθυγιεινή...

Πολλά από αυτά που κάνω είναι ενστικτώδη. Εάν είμαι σε καλή κατάσταση τότε συνήθως βρίσκω  τρόπο να επικοινωνώ με το κοινό. Εάν αγωνίζομαι κάποιο συγκεκριμένο βράδυ, τότε όλα μπορεί να χαθούν. Αυτό είναι που κάνει το παίξιμο τόσο διασκεδαστικό για μένα.

Η jazz είναι διαφορετική γιατί είναι ελεύθερη. Δεν παίζει ρόλο αν αρέσει στον κόσμο η αν παίζεται στο ραδιόφωνο. Έχει να κάνει με την ελευθερία να εκφράζεσαι με κάθε τρόπο που κρίνεις κατάλληλο.

Μην ξεχνάτε που ανήκετε, μην ξεκόβετε...

Η μουσική είναι η τροφή της ψυχής…

Για μένα το να τραγουδάς, είναι όπως το να μιλάς, να περπατάς. Πράγματα που κάποιος τα μαθαίνει δίχως να το αντιληφθεί.