“Αυτόν τον καιρό δεν σταματώ ποτέ να δουλεύω. Γιατί μπορώ να το κάνω. Είμαι υγιής. Και αγαπώ τη δουλειά, πιστεύω πως μου κάνει καλό. Είμαι πολύ χαρούμενη και περνάω πολύ καλά. Νομίζω πως τα χειρότερα πέρασαν. Καιρός ήταν, έτσι δεν είναι;”

Η θρυλική Marianne Faithfull χωρίς ψευδαισθήσεις παρουσιάζει τραγούδια, παίζει στο θέατρο και τον κινηματογράφο, δίνει συναυλίες. Διηγείται τις δικές της ιστορίες με την μοναδική βραχνή φωνή της και με αστείρευτη δημιουργικότητα. Από το απόγευμα της μέρας που καθόταν να βλέπει τα παιδιά να παίζουν και τα γελαστά πρόσωπα στο τραγούδι “As Tears Go By” του Mick Jagger και του Keith Richards, στα 17 της χρόνια, το “Sister Morphine”, τη σχέση της με τον Mick Jagger και την παλιά ζωή της, άλλαξαν πολλά. Απογοητεύσεις, αυτοκαταστροφική μανία, αλκοόλ, ναρκωτικά, καλλιτεχνική απραξία, αποτοξινώσεις, καρκίνος στο μαστό. Η ίδια όμως βλέπει το χθες χωρίς νοσταλγία, χωρίς να σβήνει τίποτε, χωρίς αυταπάτες, προτιμώντας να ζει το σήμερα.

Το 1979 με το δίσκο “Broken English” ξόρκισε τους εφιάλτες της ενώ αργότερα μας εντυπωσίασε με την αυθεντικότητα της ερμηνείας της στον Kurt Weill και τον Bertolt Brecht αλλά και στις άλλες δουλειές της. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Horses And High Heels”, που ηχογραφήθηκε στη Νέα Ορλεάνη. Σ’ αυτό συμμετέχουν ο John Porter, ο Lou Reed, ο Dr. John αλλά και ο front-man των MC5, Wayne Kramer. Το υπογράφει ο Hal Willner που συνεργάζεται μαζί της αρκετά χρόνια.

“Η συμβατική ευτυχία δεν μου ταιριάζει, ξέρετε” είπε η ίδια. “Πρόκειται όμως για ένα πολύ χαρούμενο άλμπουμ. Δεν νιώθω πια κατάθλιψη. Και πιστεύω ότι όλα όσα έχω ζήσει άξιζαν τον κόπο. Πέρασα λίγο δύσκολα τότε στα 70s αλλά τελικά νομίζω ότι τα πάντα μέχρι τώρα ήταν υπέροχα. Υποθέτω λοιπόν ότι το άλμπουμ αυτό είναι κάτι σαν κατόρθωμα. Έχω υπάρξει απίστευτα τυχερή, μην νομίζετε πως δεν το γνωρίζω. Νιώθω τόσο ευγνώμων που μπορώ ακόμη να γράφω τραγούδια και να εκφράζω το συναίσθημά μου μέσω της μουσικής. Και το καλύτερο όλων είναι το ότι συνεργάζομαι με εξαιρετικούς ανθρώπους. Αυτό μου δίνει έμπνευση.”