Η Dianne Reeves προέρχεται από μουσική οικογένεια. Ο πατέρας της, που πέθανε όταν ήταν ακόμα πολύ μικρή, ήταν τραγουδιστής και η μητέρα της έπαιζε τρομπέτα. Ως παιδί ξεκίνησε να παίζει πιάνο ενώ έμαθε τις μεγάλες ερμηνεύτριες της τζαζ Ella Fitzgerald, Billie Holiday, Sarah Vaughan από το θείο της Charles Burrell που έπαιζε μπάσο στη Denver Symphony Orchestra. Τραγουδούσε με κάθε ευκαιρία μεταξύ άλλων και με τη μπάντα του σχολείου της με την οποία συμμετείχε στο National Association of Jazz Educators. Εκεί την άκουσε ο τρομπετίστας Clark Terry που της πρότεινε να σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο του Colorado και να συνεργαστεί μαζί του.
Πειραματίσθηκε με διάφορα είδη μουσικής πριν αποφασίσει να γίνει τραγουδίστρια. Έκανε περιοδείες με τον Eduardo Del Barrio, τον Sergio Mendes και τον Harry Belafonte ενώ το 1982 είχε ήδη ηχογραφήσει τον πρώτο της δίσκο ‘‘Welcome to my love’’. Εμφανίσθηκε και ηχογράφησε με πολλούς μουσικούς της τζαζ όπως τους Billy Childs, George Duke, Freddie Hubbard, Herbie Hancock, Tony Williams, Stanley Clark και Wynton Marsalis. Συνεργάσθηκε με την Chicago Symphony Orchestra υπό την διεύθυνση του Daniel Barenboim, την Berlin Philharmonic και τον Sir Simon Rattle. Το 2002 τραγούδησε στη λήξη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Salt Lake City.
Κέρδισε τρία συνεχόμενα χρόνια το βραβείο Grammy για την καλύτερη φωνητική ερμηνεία τζαζ για τις ηχογραφήσεις της ‘‘In the moment-Live in concert’’, ‘‘The calling : Celebrating Sarah Vaughan’’, ‘‘A little moonlight’’. Το 2006 κέρδισε το τέταρτο βραβείο για τα τραγούδια από την ταινία του George Clooney ‘‘Good night and good luck’’.
Από τις μεγάλες κυρίες της σύγχρονης τζαζ, η Dianne Reeves διαθέτει σπουδαία αυτοσχεδιαστική ικανότητα και δεξιοτεχνία, ενώ εναλλάσσοντας αρμονικά τις ψηλές και χαμηλές νότες δημιουργεί ένα μοναδικό ύφος. Η χαρισματική φωνή της και η ερμηνεία της σε συνδυασμό με τις προσεγμένες παραγωγές των άλμπουμ της, δίνει ακόμα και σε πιο απλά τραγούδια άλλη διάσταση. Στο πλαίσιο αυτό έχει συγκεντρώσει πολλές διθυραμβικές κριτικές τόσο για τους δίσκους της όσο και για τις συναυλίες της.
‘‘Οι τρεις πάνω από το φυσιολογικό διαυγείς οκτάβες που αποδίδονται με φωνή ντίβας και εσωτερική αίσθηση του τραγουδιού την έχουν κάνει από τις πιο συναρπαστικές ερμηνεύτριες της τζαζ.’’
Seattle Times
‘‘Γεννημένη αφηγήτρια χρησιμοποίησε το συγχρονισμό και την έκφραση, για να φέρει μια καινούρια αντίληψη σε οτιδήποτε τραγούδησε.’’
Los Angeles Times
Η Dianne Reeves θα εμφανισθεί στο Gazarte στις 18 και στις 19 Νοεμβρίου για δύο συναυλίες, παρουσιάζοντας ένα αφιέρωμα στη Sarah Vaughan.
Ρενάτα Δικαιοπούλου 15 Νοεμβρίου 2010
Ημερομηνίες:
18 Νοεμβρίου 201019 Νοεμβρίου 2010
19 Νοεμβρίου 2010
Τοποθεσία
GazarteΚριτικές
Τον Ιούλιο του 2009 η Dianne Reeves ήρθε στην Ελλάδα για μια συναυλία στο θέατρο Λυκαβηττού, στην οποία τραγούδησε μαζί με την Angelique Kidjo, τη Lizz Wright και την κόρη της Nina Simon Celeste Simone, στο αφιέρωμα που προετοίμασε για την μητέρα της. Η συμμετοχή της ήταν εντυπωσιακή, αλλά όλοι όσοι βρισκόμασταν στο θέατρο θέλαμε να την ακούσουμε περισσότερο. Ένα χρόνο σχεδόν αργότερα επέστρεψε για δύο προσωπικές βραδιές στο Gazarte.
‘‘Γεια χαρά σε όλους. Πως είσαστε απόψε;’’
Η Dianne Reeves ξεκίνησε το πρόγραμμα της στις έντεκα παρά τέταρτο. Δεν ήταν αφιέρωμα στη Sarah Vaughan, αλλά επιλογή τραγουδιών από όλο το ρεπερτόριο της. Με τη συνοδεία πιάνου, μπάσου, ντραμς και με τη μοναδική φωνή της να ακούγεται σαν ένα από τα όργανα της ορχήστρας σε απόλυτο συγχρονισμό, φτάνοντας στις χαμηλές νότες της Sarah Vaughan και τις ψηλές της Minnie Riperton μας παρουσίασε έναν ήχο κλασικό αλλά ταυτόχρονα απόλυτα σημερινό. Οι στίχοι έπαψαν να έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο και οι αυτοσχεδιασμοί με επιρροές από πολλά είδη μουσικής, από τους Αφρικάνικους θρήνους, τα blues η τη soul μεταμόρφωσαν τραγούδια γνώριμα και αγαπημένα.
Με βάση το φυσικό προτέρημα της αφήγησης και την άνεση του λόγου της ένωσε τη μουσική με προσωπικές της ιστορίες. Μας είπε ότι το τραγούδι ‘‘ Today will be a good day’’, με το οποίο ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της συναυλίας της, ήταν από τα αγαπημένα της μητέρας της, 86 χρονών σήμερα και το έλεγε κάθε μέρα. Μίλησε για την εποχή που ήταν μικρή και το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει τους δίσκους της Motown με μια μουσική που δεν ακουγόταν μέχρι τότε και μ’ αυτή χόρευαν. Για ένα αγόρι στο σχολείο που ήταν κούκλος η νόμιζε ότι ήταν και κάποια φορά όταν έπεσε κάτω τη ρώτησε αν χτύπησε το πόδι της. ‘‘Μου έπιασε το πόδι για τέσσερα δευτερόλεπτα και νόμιζα ότι βρέθηκα στον παράδεισο κι ονειρευόμουνα ότι θα παντρευτούμε θα πάμε σε ένα σπίτι στην εξοχή και θα έχουμε 1, 2, 3 η 4 παιδιά. Ήμουνα 14 χρονών και ήταν μόνο η φαντασία μου…’’ είπε η Dianne Reeves συνεχίζοντας με το τραγούδι ‘‘ Just my imagination’’.
Ο κόσμος ενθουσιασμένος χειροκροτούσε και συμμετείχε με τον τρόπο του. Μετά από δική της προτροπή τρεις κοπέλες βγήκαν στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί της από το μικρόφωνο. Ευτυχώς ήταν μια σύντομη παρένθεση.
‘‘Σας αρέσει η μπάντα μου; Αγαπώ τη μπάντα μου.’’ Λίγο πριν τελειώσει το πρόγραμμα της παρουσίασε τους μουσικούς με ένα καταπληκτικό αυτοσχεδιασμό. ‘‘Ευχαριστώ που ήρθατε… Χαρά και υγεία σε όλους… Αν είστε καλοί με τον εαυτό σας είστε με όλο τον κόσμο.’’
Κανείς δεν ήθελε να φύγει, όλοι ήταν καθηλωμένοι από τη μαγεία της μεγάλης κυρίας της τζαζ. Τα χειροκροτήματα έκαναν την Dianne Reeves να ξαναβγεί στη σκηνή και να παρατείνει τη συναυλία της που κράτησε πάνω από δύο ώρες.
Ρενάτα Δικαιοπούλου 19 Νοεμβρίου 2010
Reviews
Τον Ιούλιο του 2009 η Dianne Reeves ήρθε στην Ελλάδα για μια συναυλία στο θέατρο Λυκαβηττού, στην οποία τραγούδησε μαζί με την Angelique Kidjo, τη Lizz Wright και την κόρη της Nina Simon Celeste Simone, στο αφιέρωμα που προετοίμασε για την μητέρα της. Η συμμετοχή της ήταν εντυπωσιακή, αλλά όλοι όσοι βρισκόμασταν στο θέατρο θέλαμε να την ακούσουμε περισσότερο. Ένα χρόνο σχεδόν αργότερα επέστρεψε για δύο προσωπικές βραδιές στο Gazarte.
‘‘Γεια χαρά σε όλους. Πως είσαστε απόψε;’’
Η Dianne Reeves ξεκίνησε το πρόγραμμα της στις έντεκα παρά τέταρτο. Δεν ήταν αφιέρωμα στη Sarah Vaughan, αλλά επιλογή τραγουδιών από όλο το ρεπερτόριο της. Με τη συνοδεία πιάνου, μπάσου, ντραμς και με τη μοναδική φωνή της να ακούγεται σαν ένα από τα όργανα της ορχήστρας σε απόλυτο συγχρονισμό, φτάνοντας στις χαμηλές νότες της Sarah Vaughan και τις ψηλές της Minnie Riperton μας παρουσίασε έναν ήχο κλασικό αλλά ταυτόχρονα απόλυτα σημερινό. Οι στίχοι έπαψαν να έχουν τον πρωτεύοντα ρόλο και οι αυτοσχεδιασμοί με επιρροές από πολλά είδη μουσικής, από τους Αφρικάνικους θρήνους, τα blues η τη soul μεταμόρφωσαν τραγούδια γνώριμα και αγαπημένα.
Με βάση το φυσικό προτέρημα της αφήγησης και την άνεση του λόγου της ένωσε τη μουσική με προσωπικές της ιστορίες. Μας είπε ότι το τραγούδι ‘‘ Today will be a good day’’, με το οποίο ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της συναυλίας της, ήταν από τα αγαπημένα της μητέρας της, 86 χρονών σήμερα και το έλεγε κάθε μέρα. Μίλησε για την εποχή που ήταν μικρή και το ραδιόφωνο άρχισε να παίζει τους δίσκους της Motown με μια μουσική που δεν ακουγόταν μέχρι τότε και μ’ αυτή χόρευαν. Για ένα αγόρι στο σχολείο που ήταν κούκλος η νόμιζε ότι ήταν και κάποια φορά όταν έπεσε κάτω τη ρώτησε αν χτύπησε το πόδι της. ‘‘Μου έπιασε το πόδι για τέσσερα δευτερόλεπτα και νόμιζα ότι βρέθηκα στον παράδεισο κι ονειρευόμουνα ότι θα παντρευτούμε θα πάμε σε ένα σπίτι στην εξοχή και θα έχουμε 1, 2, 3 η 4 παιδιά. Ήμουνα 14 χρονών και ήταν μόνο η φαντασία μου…’’ είπε η Dianne Reeves συνεχίζοντας με το τραγούδι ‘‘ Just my imagination’’.
Ο κόσμος ενθουσιασμένος χειροκροτούσε και συμμετείχε με τον τρόπο του. Μετά από δική της προτροπή τρεις κοπέλες βγήκαν στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί της από το μικρόφωνο. Ευτυχώς ήταν μια σύντομη παρένθεση.
‘‘Σας αρέσει η μπάντα μου; Αγαπώ τη μπάντα μου.’’ Λίγο πριν τελειώσει το πρόγραμμα της παρουσίασε τους μουσικούς με ένα καταπληκτικό αυτοσχεδιασμό. ‘‘Ευχαριστώ που ήρθατε… Χαρά και υγεία σε όλους… Αν είστε καλοί με τον εαυτό σας είστε με όλο τον κόσμο.’’
Κανείς δεν ήθελε να φύγει, όλοι ήταν καθηλωμένοι από τη μαγεία της μεγάλης κυρίας της τζαζ. Τα χειροκροτήματα έκαναν την Dianne Reeves να ξαναβγεί στη σκηνή και να παρατείνει τη συναυλία της που κράτησε πάνω από δύο ώρες.
Ρενάτα Δικαιοπούλου 19 Νοεμβρίου 2010
