Ultimo tango. Μουσικό οδοιπορικό από το Μπουένος  Άιρες στο Παρίσι, από το Βερολίνο στη Νέα Υόρκη. Η παράσταση αυτή ήταν φόρος τιμής στο συνθέτη που εκπροσωπεί τη διεθνή πλευρά του tango, τoν εμπνευστή του Nuevo Τango, Astor Piazzolla.

‘‘Εάν δεν εξελιχθεί η μουσική πεθαίνει, όπως το νερό σαπίζει όταν δεν κυλάει’’ είχε πεί και το δικότου tango απευθυνόταν πάντα στα αυτιά και όχι στα πόδια ενώ δεν έγραφε μουσική για εξαγωγή η για τους τουρίστες, αλλά για τον ίδιο χωρίς να κάνει συμβιβασμούς.

O αξέχαστος πρωτοπόρος που έδωσε στο tango ευρωπαϊκό ύφος ήταν η αφορμή να μας παρουσιάσει η Ute Lemper το tango των μεγάλων πόλεων, της απομόνωσης και της μοναξιάς.

Τραγουδίστρια, χορεύτρια, ηθοποιός, συνθέτης, στιχουργός, ζωγράφος και μοντέλο, η Ute Lemper χρειάζεται τη σκηνή όσο τον αέρα που αναπνέει, για να μοιραστεί με το κοινό της, να το προκαλέσει, να σχολιάσει την ελευθερία, την αγάπη, το συντηρητισμό.

Γεννήθηκε το 1963 στο Munster και χαρακτηρίσθηκε ‘‘τρομερό παιδί’’.  Κατέκτησε την καταξίωση με ξεχωριστές ερμηνείες σε μιούζικαλ, καμπαρέ, ροκ, τζαζ. Για τη Lola στο ‘‘Γαλάζιο Άγγελο’’ την αποκάλεσαν νέα Marlene Dietrich, το Chicago της χάρισε το βραβείο ‘‘Laurence Olivier’’, το Cabaret το βραβείο ‘‘Moliere’’ ενώ το Billboard την ανακήρυξε‘‘Καλλιτέχνη της χρονιάς 1994’’. Συνεργάσθηκε με τον Peter Greenaway στο ‘‘Prospero’s Books’’ και τον Robert Altman στο ‘‘Pret a Porter’’. Αγάπησε τη μυθική  Γερμανίδα Marlene αλλά και το μικρό σπουργιτάκι που τραγουδούσε τους καημούς του πάνω από τις στέγες των σπιτιών, την Edith Piaf και παρουσίασε τα τραγούδια τους με το δικό της τρόπο. Ερμήνευσε καταπληκτικά Bertold Brecht και Kurt Weill, Leo Ferre, Jacques Brel, Joni Mitchell αλλά και Michael Nyman, Elvis Costello, Tom Waits, Philip Glass, Nick Cave.

Πριν από πολλά χρόνια συνάντησε τον Piazzolla στο Παρίσι και μαγεύτηκε ενώ πρόσφατα, όταν άρχισε να συνεργάζεται με ένα μουσικό που έπαιζε bandoneon, μπήκε στην ατμόσφαιρα του tango. Η παράσταση ‘‘Ultimo tango’’ ήταν φυσικό επακόλουθο.

Η καλλιτέχνης με τα πολλά πρόσωπα μας οδήγησε σε δρόμους γεμάτους από την ομορφιά του χθες με σημερινή όμως άποψη, δίνοντας πνοή σε παλιά τραγούδια με σύγχρονη ρεαλιστική οπτική χωρίς μελοδραματισμούς. Στην αναζήτηση της για την ταυτότητα της εποχής μας ταξιδέψαμε σε πόλεις μοναχικές με το χρόνο να καταγράφει τις αλλαγές και τις απώλειες, με τραγούδια για αγάπη, προδοσία, φόβο εγκατάλειψης.  Παρουσίασε το δικό της tango, μια θλιμένη σκέψη που χορεύεται, που απευθυνόταν στις αισθήσεις και το μυαλό. Ξαπλωμένη η καθιστή στο πιάνο, κοιτώντας μας στα μάτια η γυρνώντας την πλάτη με το σώμα της να εκφράζει όλα τα συναισθήματα, μοιραία γυναίκα με τον αισθησιασμό της ψευδαίσθησης, τραγουδούσε, μιλούσε, χόρευε για δύο ώρες χωρίς διάλειμμα καθηλώνοντας μας ενώ ο χρόνος κυλούσε χωρίς να τον καταλαβαίνουμε και η Μαρία του Μπουένος Άιρες γινόταν η Τζένη των πειρατών, η Lily Marlene. Τα πρόσωπα και οι γλώσσες δεν έπαιζαν κανένα ρόλο, αναζητούσες να μείνεις εκεί που έπαιζε η μουσική και να απολαύσεις ενώ η παράσταση συνεχιζόταν. Σοβαρή και θλιμένη, κωμική και αεικίνητη ισορροπώντας ανάμεσα σε χαμηλές και ψηλές νότες η Ute Lemper παρουσίαζε τις ιστορίες της χρησιμοποιώντας κάθε μέσο έκφρασης και επικοινωνίας ενώ κανείς δεν ήθελε να φύγει από αυτό το καμπαρέ και να γυρίσει στην πραγματικότητα.

Ρενάτα Δικαιοπούλου 22 Φεβρουαρίου 2010